تأثیرحرکت درمانی با محدودیت اجباری به عنوان طرح مورد علاقۀ کودک بر کارکرد یک دستی و دودستی کودکان فلج مغزی نیمۀ بدن

هدف: حرکت درمانی با محدودیت اجباری، روشی است که تأثیر آن بر افراد بزرگسال به اثبات رسیده است؛ اما درزمینۀ کودکان، هنوز نیاز به پژوهش های بیشتر احساس می شود. هدف از این مطالعه، بررسی تأثیرحرکت درمانی با محدودیت اجباری اصلاح شده، بر کارکرد دودستی و یک دستی کودکان با فلج نیمۀ بدن است. روش بررسی: این پژوهش با طرح مداخله ای، روی ۲۸ شرکت کننده ۱۰-۵ سال انجام شد که بنابر ملاک های ورود و کنارگذاری، در دو گروه قرار گرفتند: حرکت درمانی با محدودیت اجباری (میانگین سنی ۱٫۹۰±۹۴ ماه) و گروه کنترل (میانگین سنی۱۷٫۵۱±۸۵ ماه). مداخله در گروه حرکت درمانی با محدودیت اجباری به صورت ۶ ساعت در هرروز و طی ۱۰ روز متوالی در مراکز توان بخشی انجام شد که گروه کنترل از درمان رایج کاردرمانی در کلینیک استفاده می کردند. ابزارهای به کاررفته در این پژوهش، آزمون کفایت حرکتی بروینینکس ازرتسکی و آزمون کارکرد دستی جبسون تیلور و مقیاس بررسی استفادۀ کارکردی توسط مراقب بوده است. داده ها با آزمونهای تی زوجی و مستقل و کولموگروف-اسمیرنوف تحلیل شد. یافته ها: به منظور مقایسۀ دو گروه، از آزمون تی مستقل برای اختلاف نمرات استفاده شد و در متغیرهای چیره دستی (۰/۰۳۵=p)، هماهنگی دوطرفه (۰/۰۱۹=p)، هماهنگی اندام فوقانی (۰/۰۳۳=p)، فعالیت های دودستی (۰/۰۱۲=p)، فعالیت های یک دستی (۰/۰۲۱=p)، آزمون جبسون تیلور (۰/۰۳۵=p)، ادراک والدین (فراوانی) (۰/۰۰۵=p) و ادراک والدین (کیفیت) (۰/۰۰۱=p) تفاوت معنی داری بین دو گروه دیده شد. این متغیرها در سطح معنی داری (۰/۰۵=p) در گروه cimt تفاوت نشان دادند؛ اما در گروه درمان رایج، تفاوت کمی دیده شده بود که معنی دار نبود. نتیجه گیری: روش حرکت درمانی با محدودیت اجباری موردعلاقۀ کودک، بر کارکرد یک دستی مؤثر بوده است و هم، با کمی تأمل، بر کارکرد دودستی کودکان با فلج نیمۀ بدن و استفاده از این پروتکل ممکن است در بهبود کارکرد دستی کودکان مؤثر باشد.